Hubris is een performance over meer willen zijn. Meer willen zijn dan jezelf, meer willen zijn dan wat kan en meer willen zijn dan wat je zou mogen willen zijn. Een performance over de menselijke drang niet meer menselijk te zijn en over wat er dan nog over blijft. Na het lezen van ‘Metamorphosen’ van Ovidius raakt Wieke van Rosmalen gefascineerd door dat wat je ‘hoogmoed’ zou kunnen noemen. Wat is dat toch? Het tarten van het lot, van de goden, het boven jezelf uit willen stijgen? Is hoogmoedig zijn nog erg in een tijd waar alles wat we doen wel hoogmoedig lijkt te zijn? In een meerstemmig koorstuk met enkel haar eigen stem bezingt Wieke (de hoogmoedige?) dit gevoel. ‘I try to be more than I, I’.
Met dank aan: Het Huis Utrecht, Mezrab, Fringe Festival, Booi Kluiving, Toneelacademie Maastricht.
De toeschouwer krijgt het gevoel dat al die stemmen live uit het binnenste van Van Rosmalen opwellen. Dat idee sluit bijzonder goed aan bij de thematiek die de maker aansnijdt; haar teksten gaan op poëtische wijze steeds weer over zelfoverstijging tot het samenkomt in het elliptische ‘I I try to be more than I I’. Van Rosmalens volmaakt beheerste zang treft een prachtig midden tussen kracht en kwetsbaarheid, tussen moed en overmoed. De samensmelting van vorm en inhoud in Hubris kan op eigen benen staan – de incongruente inleiding ontsiert de voorstelling slechts.